Панна Марыя, калі Тваё ймя я накрэсьліцьТутка наважыў, рука затрымцела у жаху.Ніцы нявольнік Твой, я прад Табой із маленьнемКленчу, ня знаючы, што мне сказаць, а што змоўчаць.Вось, я маўчу, але знаю — гаднейшая ўсіх Ты,Каб галасамі стварэньняў зямных маліцьвеннаСьвет зазьвінеў, пяючы Табе вечную славу.Розум ня знойдзе, язык наш ня вымавіць словаўПышных удось, да Цябе каб належна зьвярнуцца!Верачы ў любасьць Тваю, разумеючы ўседараваньне,Панна, Тваё, прад Табою зьгінаю калены,З сэрцам трапёткім, зьбялелым, зламаны бярэмамВажкіх грахоў, і з пакораю ніцай прабуюВымаліць, Панна, Тваю я над намі апеку.Знаю, ці ж мне да Цябе з гэтай просьбай зьвяртацца,Толькі ж малю — заступіся, бо ж Бог чалавекуЎзвышнай Цябе Апякункай прызначыў. Як сонцаСьвяціць паставіў і Ты нам — памога й апека.Як пад матулі крыльлём мае схоў птушанятка,Гэтак зьвяртаемся й мы пад Тваё апякунства,І як дзіця — немаўля маці туліць і песьціць,Так утулі Ты і нас, Твае дзеці, што гінуць.О, найсьвяцейшая, чыстая Панна Марыя!Послух дай нашым маленьням, ратуй нешчасьлівых!Зрок свой зьвярні на палі нашы й нівы, дзе войныЖорсткія ймкнуць быццам хваля марская па хвалі,Глянь Ты, якое бясчынства мячы нам спраўляюцьНад хрысьціянамі, хай вера іхная ў згодзеЗ Сынам Тваім, хай жадаюць яны супакою.Розум здаровы вярні ўладаром нашым, Панна,Каб абавязкі забытыя ўспомнілі знову.Ўсе ж яны ў гэтым вар'яцкім, разбэшчаным сьвецеЎ словах адно міратворцы, ваўкі жа-ж ва ўчынках.Не прычакаць нам, пакуль яны працьверазяцца,Край наш тым часам злы вораг палоніць і гоніцьБедных людзёў безбаронных на зьдзек і пакуты.О, запыні пал варожы няхай бы на ймгненьне!Час не стаіць і адцягваньне горшае сьмерці!Папскі пасад Адрыяна быць можа памогай,Дык не чакай, о, Марыя, хай зь ветрам павернеВетразі ён і прыпыніць мячы варажнечы,Хай ён пакажа сьляпым і дурным небясьпекуДы пакарае ўсіх вінных уладай закону,Гэтак, каб той, хто ня спэцкаў яшчэ сваё йменьне.Меч наш усюды й заўжды кіраваў справядліваІ ўладара ўзгадаваў бы зь сябе, што патрэбныКожнаму конча сягоньня ў хаосе сусьветным.Канец